Onze picknicktafel heeft inmiddels onschatbare waarde

Sinds jaar en dag, ik kan me niet anders meer heugen, hebben wij een picknicktafel in de tafel staan. Hier zijn de kinderen aan gegroeid, we zagen ze van kleine ukkies naar volwassen vrouwen groeien. Vroeger aten we altijd aan de picknicktafel, maar op een gegeven moment kon dat niet meer, waren we met z’n vijven gewoon te massief om er ontspannen de avondmaaltijd te willen eten, wilde ieder wat meer ruimte voor zichzelf. Ik ben maar blij dat we de picknicktafel niet weg hebben gedaan. Mijn partner en ik besloten ‘m gewoon te laten staan, hij stond daar mooi in dat gedeelte van de tuin en niemand had er last van. In hete zomers zaten we er soms nog wel te lunchen, of zat een van de meiden er ‘s middags een boekje aan te lezen. Hij is altijd van pas gekomen, nog altijd van nut geweest. De picknicktafel werd echt onderdeel van onze tuin, en eerlijk gezegd ook daadwerkelijk een onmisbaar deel. We raakten er allen nogal verknocht aan. Hij heeft het tot op vandaag de dag ook nog gewoon overleefd, hij heeft zo’n dertig jaar overspannen, vanaf het eerste moment dat mijn partner en ik de tuintafel aanschaften. We doen er nooit meer afstand van, die picknicktafel hoort hier echt in de tuin, is onderdeel geworden van onze geschiedenis. Dat je zo verknocht kan raken aan bepaalde zaken he. Komt natuurlijk omdat ze een emotionele waarde voor je gaan ontwikkelen en betekenen. Daarom zouden wij onze picknicktafel nooit weg doen. Ook de meiden zijn er nog dol op, en als ze op visite komen bij ons, vragen ze altijd of we niet weer eens aan de picknicktafel kunnen eten, net zoals vroeger. Ik kan daar nooit nee tegen zeggen!